“Tengo. Tengo la camisa negra, porque negra tengo el alma.”

De stem van Juanes galmde door het klaslokaal. We keken Spaanstalige films om verschillende accenten te horen en wedden welke acteur het snelst kon ratelen zonder adem te halen. Mevrouw Ketelaars, mijn docente Spaans op de middelbare school, wist in mijn hart een kolossaal vreugdevuur te ontsteken. Het begon spontaan te dansen wanneer ik de slissende klanken van deze romantische taal hoorde💃. Alles in mij schreeuwde: ik moét Spaans studeren aan de Vertaalacademie. Dus dat deed ik.

Maar een paar maanden voor mijn afstuderen, werd ik ‘s nachts badend in het zweet wakker. Vertaler worden? Ik? De brontekst ligt er al. Ik mag ‘m alleen netjes omzetten. Andermans woorden, niet de mijne. De teksten voelden té correct. Ze waren nog burgerlijker dan tuinieren met je schoonfamilie op zondagmiddag. Ik kon er nul creativiteit, nul persoonlijkheid in kwijt. Alsof ik niet mocht ‘zijn’: mijn grootste nachtmerrie😰. Ging ik echt vijf dagen in de week ‘Saskia’ in een doosje onderin mijn bureau stoppen om geld te verdienen?

Hell no.

Geen plan. Geen ideeën. En wat doe je als je toekomst voelt als een leeg document? Dan boek je een ticket en stap je op een vliegtuig✈️. Tijdens mijn trip door Latijns-Amerika en een pelgrimstocht van 784 kilometer — te voet — door Spanje, vlogen de hete pepers me om de oren. Maar dat niet alleen: ook de enthousiaste en passionele uitspraken van de latino’s om me heen. Wat práátten zij toch verrukkelijk. Met zo veel liefde, leven en hartstocht. Ik voelde hun woorden door mijn lichaam heen sidderen als sambavibes op een grauwe maandag.

En dat is precies wat er ontbrak aan al die levenloze teksten die ik overal in Nederland zag. Die veel te zakelijke, nietszeggende teksten, waar niemand warm van wordt. In brochures, op websites, op LinkedIn. Het waren emotieloze woorden, zonder flair, zonder persoonlijkheid. Alsof iemand verplicht iets op papier had moeten kwakken. Ik voelde er niets bij. Ze deden me helemaal nada.

Als door een hete chili in mijn kont geprikt, was ik vastbesloten om die pittige animo naar Nederland te halen. Ik zou merken helpen om hun castagnetten op het juiste ritme te laten klapperen. Ik zou de Mexicaanse salsa over al hun teksten kletsen en hun doelgroep met vurige woorden finaal in de hens zetten.

VLEM🔥!

Zodat lezers niet alleen begrijpen wat je doet, maar het ook vóélen. Zodat ze branden van verlangen wanneer ze je aanbod zien en denken: ‘Deze wil ik. Met hen wil ik werken. Moét ik werken. En wel nu!’

Samen peperen we ze helemaal in.